De Mamm hät de Bux aan

Als wies ech noch ene kleene Dotz wor, hann ech all dat, wat de Jroße jesaht hannt, jejlöwt. Hät min Omma selech för zom Beispell von sech jejäwe: „Bei denne Schmitzens von näweraan hät äwer de Mamm de Bux aan. Dä ärme Papp hät nix zo jebenedeie!“  Direktemang hann ech mech vörjestellt, wie dä alde Schmitz ohne Bux eröm am loope wor, denn däm sin Bux wor jo si Krachjewitter am drare.

Enzwesche weeß ech natörlech, wat met däm schöne Usdrock „ de Bux aanhann“ jemeent wor. Fröher hannt jo all de Fraue och lecker lange Röck jedare on so’n Bux wor bloß jet för e Männerbeeen. Hüttzedaachs künnt mr sech dat met de Buxaanhann nimieh enfalle losse, öm för uszodröcke, dat de Mamm et Rejiment föhrt on dä Papp ene ärme Höhsch es.

Hütt weeß et natörlech de schlaue Statistick emol widder janz jenau, wä en de Famillich dat Sare hät. Dreimol kannste rode! En de miesde Fäll verzälle de Frollütt denne Mannsbelder on denne Blare sowieso, wo et langs zo jonn hät. Do kammer emol widder kicke, wat so’n Emazipazzjohn lossjeträde hät! On wat säht dann so ene ärme Papp ohne Bux: „Ech halt mech leewer erus, dann komm ech och en nix erin!“